— Ой, дабранач, поле! —
пелі жнеі.—
А пара ж нам, жыта, на
вячэру.
Кожны колас даў зярнятаў жменю,
А мы расчыняем насцеж
дзверы
Ў хату маладому караваю:
— На стале пасад свой
занімай!..
Ручніком кужэльным накрываем
Прапацелы, цёплы каравай;
Тую песню мы яму спяваем,
Калі дажынаюць ураджай.
— Каравай, каравай,
Каго хочаш выбірай!..
А каго ж тут выбраць?
Усе шчыра
Працавалі ў полі дзень пры дні.
А магчыма,
выбраць брыгадзіра?
Можа,
падысці да старшыні?
Пакланіцца, можа,
трактарысту?
Можа,
камбайнёру?..
Многа іх.
Прапацелы, цёплы, залацісты,
Паглядаў на родных, дарагіх.
І сказаў ён шчыра і ўрачыста:
— Выбраў вас усіх, усіх, усіх!
Вы ж мяне паілі і кармілі,
Песняй жаўруковай акрылілі,
Падарылі сонца і зару.
Каб жылі вы, людзі, ў добрай сіле
Сілу сваю хлебную дару!