Полем, лугам, праз бары,
Сцежкай праз бярэзнікі —
Адыходзіў год стары,
А прыходзіў рэзвенькі,
Яснавокі, малады,
Заплікнёны зоркамі,
Запытаўся ён тады:
— Ты куды, стары?
— Туды,
У будан за ўзгоркамі.
— Не спяшайся!.. Перадай
Навагодні каравай,
Ды на беленькіх садах
Снегіры, як зорачкі.
І тады твой лёгка шлях
Пабяжыць за горачку.
— Не ўцякаю.
Памаўчы.
Сам жыццём навучаны...
Забірай мае ключы,
Чарадзеі-ключыкі!
Без ключоў пайду. Засну.
Я старэнькі, кволенькі...
Адамкнеш вясну-красну
Гэтым, што зялёненькі.
— Забіраю!
— Забірай.
Рады твайму голасу!
Гэтым лета адмыкай,
Што падобны коласу.
— Забіраю!
— Забірай! —
Даў рукой умелаю.—
Гэтым восень адмыкай,
Ключ, як вішня спелая.
— Забіраю!
— Забірай.
Ён таксама ўмеленькі.
Гэтым снежань адмыкай,
Ключ, як снежань, беленькі...
Год стары аддаў ключы.
Чарадзеі-ключыкі!
Маладому.— хоць скачы,—
З радасцю заручаны!
З хаты — ў хату,
з дому — ў дом
Ён заходзіў ветліва.
Абдымала за сталом
Доля наша светлая.
Маладога і мяне,
Добра пасівелага...
Год стары ў тым будане
Спаў да ранку белага.
А чаму ж? Няхай сабе
Адпачне за горкаю.
Ахінуў мяне, цябе
Сонейкам і зоркамі.
— Праўда?
— Праўда! —
Малады
Адказаў са шчырасцю.—
Дзе прайду я — гарады,
Вёскі, сёлы і сады
Там павінны вырасці!
— Верыш?
— Веру!..
Ён і я
Ў згодзе парадніліся.
Вежы роднага Крамля
З намі заручыліся.