Я песні даў пяшчотны голас,
Напоўніў шчырасцю яе.
У ёй прарос жытнёвы колас,
Смуткуе колас і пяе.
Пра што пяе?..
Паслухай сэрцам,
Яму згадаць усё дазволь.
У песні — нашае бяссмерце,
Вялікі сум, пякучы боль
Тых дзён, калі на поўны голас
Закутак гэты галасіў;
Каб вырас новы жытні колас,—
Салдат у гільзы ўрос па пояс,
Зямлю крывёю арасіў,
Уласнай смерцю
смерць скасіў.
У полі жыта зноў красуе,
Не знаўшы гора і бяды,
Ды каласамі галасуе
За нашы светлыя гады;
За нашы мары і надзеі,
За поўнае здзяйсненне іх...
Здаецца, сам я маладзею
Паміж калоссяў маладых.