Вясёлай, шумнаю хусцінай
Накрыла лета беразняк.
Ён свіснуў песняй салаўінай,
Заракатаў ён песняй так,
Што дуб стары кудлатым чубам
Падмёў хмурынкі з сінявы;
Шумеў лістамі: — Ах, як люба,
Калі бушуюць паплавы.
Я пражыву яшчэ нямала:
Сем соцень лет,
Сем соцень зім...
Каліна з дубам заскакала,
Бярозанька запела з ім:
— А мы ж у поўнай нашай сіле,
У маладой сваёй красе!..
На луг зялёны, жоўты, сіні
Пабеглі песні па расе;
Расы і сонца напіліся —
Іх пазванчэлі галасы.
І нават песняй наліліся
Трава і жыта каласы,
У садзе яблыкі і грушы,
І звон зязюльчыных бароў,
І нашы сэрцы, нашы душы,
І гул маторных песняроў.
Яшчэ ніколі і не чулі
Такой сімфоніі вякі.
І быў я радасна расчулен,
Мае сябры і землякі.
Старыя нават маладзелі:
У кожнага душа пяе.
Нібыта радугу надзелі
Яны на лысіны свае.
Сімфонію іграла лета,
Скакалі поле, сенажаць...
Гатоў абняцца з белым светам,
Яму гатовы перадаць
Душы іскрыначку жывую,
Душы прачуленай агонь,
Яму і сэрца падарую,
Усю сімфонію яго.
Хай свет у горы не заплача,
Хай не спаткаецца з нудой...
З калінай дуб вясёлы скача,
Пяе з бярозай маладой.