Як па мосце трактар,
гром праехаў
Па калінах, вербах над ракой.
А я бег, лавіў лясное рэха,
Я хацеў схапіць яго рукой.
А яно кацілася арэхам
Праз арэшнік сцежкаю лясной.
Я гукнуў: — Пастой!..
Яно гукнула:
— Дагані, маленькі, дагані!
І напоўніла вясёлым гулам
Кожную бярэзіну ў гаі.
Да бяросты я прыкладваў вуха,
На ёй слёзкі светлае расы.
І тады душою я падслухаў
Галасы... Жывыя галасы
Падхапілі, лёганька панеслі,
Ціха зашумелі верасы,
Калі збягалі ў сэрца песняй
З-пад бяросты тонкай галасы.