Яна жыла ў ствале яловым,
Была яна нямою век.
Ёй перадаў жывыя словы,
Душу жывую чалавек.
Ён далікатненька пастукаў
Па елцы цёмнай абушком,
А з-пад кары пабеглі гукі;
Нібыта струны пад смычком,
Запелі тоненька галіны,
Кранулі сэрца галасы.
І майстра звонкую яліну
Зваліў на мох,
на верасы.
Часаў сякерай ды рубанкам
Ды гэблікам ён габляваў;
Пацеў да вечара ад ранку,
Душы пяшчоту аддаваў
Таненькім дошкам,
каб запелі,
Каб сталі музыкай жывой.
Яны пад сонейкам пацелі
І халадзелі пад страхой.
Лягенькімі,
нібы пярынкі,
Чысцюткімі,
нібы іскрынкі,
Дашчэчкі...
Добра майстраваў!
Душы напеўнае жарынкі
У скрыпку майстра перадаў.
Зайграе — скачуць лугавіны
І салаўіны беразняк...
Казалі, нават Паганіні
На ёй іграў...
Магчыма, так?