Вунь патронаў гільзы, нібы шышкі,
Жоўтыя, мядзяныя ў траве...
Дні вайны гартаю, нібы кніжку,
Горкі час у памяці жыве.
Мне страхой былі густыя лапкі
На старой, замшэлай яліне;
Мне былі пасцеляю ахапкі
Рыжае саломы ў будане.
Столікам у ім быў пень яловы,
А бяроста лістам мне была.
Помста выкрасала ў сэрцы словы,
Як салдат, на бітву іх вяла;
Іх свінцовым градам не скасілі,
Не забілі злыдні на вайне...
То зялёным колерам, то сінім,
То чырвоным зноўку свецяць мне
Светачы вялікае Расіі,
Светачы ў бацькоўскай старане.
Іх святло, цяпло
пяшчотнай ласкай
Сцелецца у сэрцах у людзей...
Паглядзіце: май нясе нам краскі,
Пад высокім сцягам ён ідзе.
І далей, далей вядуць дарогі
У жыццё, што поўніцца
красой...
Трыццаць год вялікай перамогі
Мы святкуем з роднаю Масквой.
Толькі трохі сэрцу сумнавата:
Мёртвыя не ўбачаць гэтых дзён...
Не прыйсці сябрам на наша свята,
Бо не пусціць іх курган гарбаты,
Не адпусціць іх магільны сон.
Дарагім і родным немагчыма
Выйсці, паглядзець на яблынь цвет.
А таму і іхнімі вачыма
Трэба нам глядзець на белы свет;
Заплятае песню май у краскі,
Абвівае сонейкам людзей.
А на сэрцы лёганька і ясна.
Родны свет — мне друг і дабрадзей.
І гатовы шчыра я пакласці
Сэрца маё ў песенны букет.
Большага няма на свеце шчасця,
Як абняць душою родны свет;
Як жывыя іскры, сэрца іскры
Высяваць у ясную красу...
Дарагія людзі!
Дальнім, блізкім —
На абрусе сонца я нясу.