Глядзі! З-пад елкі, з-пад асіны
Бягуць грыбы ў лазовы кошык.
Зляцеліся на сход бусліны
Буслы на шэрую пакошу.
— Пара! —
Важак стары клякоча,—
Пара праверыць нашы крылы...
А малады к яму падскочыў:
— Маўчы! Яшчэ не затрубіла
Ў трубу сцюдзёным ветрам восень,
Гарыць чабор блакітным цветам;
Яшчэ атаву людзі косяць,
Яшчэ тут бабінае лета;
Туман, як белая авечка,
Ляжыць на поплаве, а рэчка
Бяжыць, агністы ліст калыша...
На сходзе шум, на сходзе спрэчка,
Стары важак з чародкі выйшаў;
На купіне, як на трыбуне,
Ён стаў, цыбаты, і клякоча:
— Калі наеўся заяц руні,
Калі лаза азябла ўночы,
А ранкам шэрань на бярозе,
А пад нагою хрусткі лісцік,—
Укусіць першы нас марозік,
Другі мароз нас будзе грызці.
Пара!.. Цяпер вы зразумелі?
Маім паверылі прыкметам?
— Пара!
— Пара!
Буслы ўзляцелі;
На крылах бабінае лета
Нясуць над поплавам, над борам
Над зыркім полымем каліны;
Дарогай млечнаю за мора
Плыве, плыве шнурок бусліны.
І трошкі сэрца мне сціскае
Шчымлівы голас развітальны.
І трохі ўцешан — пагукае
Вясна прылёт з краіны дальняй;
Пакліча клёкатам бусліным
Вясна пралеску ў засень гаю...
Буслы! Чакаюць вас даліны.
І я таксама вас чакаю.