— Калі, сват, гарэлкі не дасі,—
— Маладзіцы пелі за сталом,—
— Караваю трасцу ты з’ясі,
Мы цябе прагонім памялом!..
Маці зацягнула, завяла,
Трошкі спахмурнелая ў журбе:
— Ты ж, дачушка, гэтакай была,
— Як расінка ранкам на вярбе.
— Уцякаеш з роднага сяла.
Можа, я прагневала цябе?
— Не уцякаю, мама, не бягу,
— Угнявіць, пакрыўдзіць не хачу.
Без майго саколіка не магу,
Да яго саколачкай лячу.
— Ты ж паплач, крывіначка мая,
Хоць адну слязінку падары.
— Не магу...
Пачула добра я:
Коні заіржалі на двары
Ды званкамі клічуць на вазы,
Як званок, душа мая пяе...
— Поўны воз, дачушка, павязі
Ласкі мацярынскае мае.
— Павязу, шаноўна павязу
Дабраты твае паўнюткі воз.
Толькі развітальную слязу
Пракаўтну... Не трэба, мама, слёз...
Паплыло вяселле, паплыло
Песнямі, званкамі за бары;
Тапаліным пухам замяло
Шчырую матулю на двары.