Не кажы, што свет сышоўся клінам,
Што замкнуўся твой шырокі круг.
Я цябе ў самоце не пакіну,
Мой харошы друг,
сардэчны друг.
Мы з табою, братка, не атопкі,
У бары не стопчуць камары.
Мы абвіты дружбай,
нібы клёпкі
Абручамі моцнымі ў вядры.
Не ржавеюць клёпкі, вёдры з дубу,
Іржавець не час і нам з табой:
Не далі яшчэ мы крокваў зрубу,
Не накрылі сонцам і зарой.
Трэба, нібы душы, вокны насцеж
Расчыніць, зашкліўшы сінявой;
Трэба пасяліць у хаце шчасце
З песняю, з вясною маладой...
Не кажы, што свет сышоўся клінам,
Што замкнуўся твой шырокі круг.
Між табой і цёмнай дамавінай
Я гарой паўстану, верны друг.