Ён не жыў,
А тужыў,
Як загон без плуга.
На палетку чужым
Парабкоўства гужы
Напінаў ён туга.
— Ні кала ні двара!
Гора галасіла...
Новай долі зара
Сілу акрыліла.
Яна шчасце дала,
Якога ніколі
У былыя гады
Не спаткалі дзяды
Ні ў лузе, ні ў полі,
Ні ў гаі, ні ў бары,
Дзе жывуць вавёркі...
Паглядзі! Плугары
Да вячэрняй зоркі
Востраць глебай плугі
Каравай дасць глеба.
А на лузе стагі
Падпіраюць неба!
У жыццё новых дзён
Расчынілі брамку.
Сонца нізкі паклон
Пасылае ўранку.