Пушча яловая гора нам гушкала
З цемры спрадвечнае лёгкаю птушкаю
Слова ўзляцела вялікага Пушкіна.
Сілаю розуму мудрага Леніна
Змрокі развеяны!..
Зелена, зелена
Доля рунее яснымі ўсходамі.
І каласіцца паміж народамі.
У хоры вялікім, у радасным голасе —
Чуюцца песні Купалы і Коласа.
Дружбу звязалі дарогаю доўгаю.
Мы апаясаны Нёманам, Волгаю,
Церакам пенным, Даўгаваю сіняю,
Хваляй Дняпроваю...
З роднай Расіяю
Сёстры-рэспублікі нашыя звязаны
Стэпамі, горамі,
Кедрамі, вязамі,
Сэрцамі, душамі,
Цвёрдаю вераю.
Мост уздымаецца дружбы сардэчнае.
Сэрцам з Расіяй, сястрою спрадвечнаю,
У радасны час і хвілінаю горкаю
Дружба прашытая сонцам і зоркамі;
Сэрцамі нашымі дружба прашытая,
Шчырасцю, сілай вялікай налітая.
Сунецца гора — яго перамелем мы.
Крочым да сонца дарогаю Леніна.