Я глядзеў,
сядзеў я ціха,
А славутая ткачыха
Ткала шчыра паясы
Чарадзейнае красы,
Ніткай срэбнаю прашыты,
А таксама залатой...
Каласяцца спелым жытам,
Зелянеюцца травой
Слуцкіх паясоў узоры,
Не адвесці мне вачэй:
Купа клёнаў, грэбень бору,
Пад вярбой плыве ручэй,
А ў ім беленькая гуска,
Ды зялёны ліст у ім.
Гэта ж край мой беларускі,
Я душою з дарагім,
З яго полем, небам сінім,
З яго пошумам лясоў...
Добра бачыў і Расію
Я на ўзорах паясоў;
Бачыў матухну-Радзіму
Чарадзейнае красы.
Ахінаюць пабрацімаў
Нашай дружбы паясы.