Няпраўду ад праўды адвею,
Нібыта асцё ад зярнят,
Я руку падам дабрадзею,
Дарадчыку шчыраму рад.
Хай будзе калючы, як вожык,
Хай словам уколе не раз:
Ён праўдай суровай паможа
У горкі, у радасны час.
А той, што кароўкаю божай
У сэрца паўзе,— дык якраз
Яму я не веру, не веру,
Ліслівіць яго не прашу.
Яму не расчыняцца дзверы
Ніколі ні ў дом, ні ў душу.
Навучан жыццём!
Разумею
Ліслівы і шчыры пагляд...
Няпраўду ад праўды адвею,
Нібыта асцё ад зярнят.