У яго натура ўжо такая:
Як бугай раз’юшаны раве!
З хмары ён маланкі выкрасае,
Апякае зябліка ў траве.
Стукне, грукне — стане на калені,
Скалануўшы чуб,
Магутны дуб.
Іскры высякаючы з каменняў,
Гікае пярун, як душагуб!
Пастушок схаваецца ў разору
Ці заціснецца ў лахматы мох.
Уцякла б сасна старая з бору —
Не было ў сасны ніколі ног.
А на слупе сіла ёсць такая:
Драцяная, хітрая яна.
Перуна да слупа пагукае
Ды ў зямлю адправіць перуна!
Не раві, не грукай капытамі,
Як бугай раз’юшаны, пярун!
Самі, як гаворыцца, з вусамі,
Не заглушыш нашых добрых струн.