Раненька на поплаве я расой умылася,
Я пайшла на поле лугавой сцяжынкаю,
А мне ў полі жыта нізка пакланілася —
Павітала жыцейка добрымі зажынкамі.
Цалавала сонца рукі мае шчырыя,
З раніцы да вечара да мяне тулілася.
А дабро ў свіронкі паляцела выраем,
А дабро са мною моцна заручылася.
Добры вечар, сонца!
Добрай ночы, зорачкі!
Я пайду дадому лугавой сцяжынкаю.
Падрастуць да столі жыта майго горачкі,—
Шчырае «бывайце» дам тады дажынкам я.
З печы цёплы бохан хлеба пагукаю:
— На мой стол кладзіся!
Засланкай паляскаю...
Поле маё, поле! Цябе абдымаю,
Цябе атуляю хлебаробскай ласкаю.