— Спіш, Піліпе?
— Ды заснуў.
Не будзі, Якубе.
— Слухай! Бусел вясну
Нам прынёс у дзюбе.
— А няўжо?
— Далібог!
З буслянкі клякоча.
Ён цябе за парог
Вызваць з хаты хоча.
— А навошта яму
Мяне клікаць з хаты?
— Прагультаіў зіму!
Ведае цыбаты.
— Ты данёс?
А Якуб
Адказаў Піліпу:
— Незакончаны зруб
Ля старое ліпы
Расказаў, што праспіш
Вясну маладую.
— Можа, ты памаўчыш?
Жыву, не бядую! —
Крыкнуў буслу: —
— Акыш!
Зруб я дабудую.
— Дабудуеш?
— Няўжо ж!
Навастру сякеру...
Бусел кажа: — На грош
Я табе не веру!
Ты Піліп з канапель,
Я не памыліўся.
— Памаўчы!..—
у пасцель
Зноў Піліп зашыўся.
Паваліўся! Заснуў,
Спячка ў вялых жылах.
Лёгка бусел вясну
Калыхаў на крылах.
Асыпаў на пасцель
Промні дзень гарачы.
А Піліп з канапель
Не чуў і не бачыў.
Зруб крычаў. Ён ахрып,
Гукаўшы Піліпу:
— Прачынайся, Піліп!
Уцяку з-пад ліпы!
Ёсць у вас гэткі тып?
Праганіце тыпа!