Да цябе любоў не стыне,
Я даўно тваю красу,
Як высокую святыню,
У душы сваёй нясу.
Забяру твае дакукі,
Не зажмурыць ні адна.
Мае ўвішненькія рукі,
Нібы хобат у слана.
Як у зайца, мае ногі
Пераскочаць праз бяду.
Перашкоды — прэч з дарогі!
Сваю мілую вяду
У даспелае суквецце,
Да бярозак і дубоў.
І пабег у ельнік вецер,
Не кранае жалудоў...
Ах, як добра жыць на свеце
Мне з табой, мая любоў!
Найвысокую прысягу,
Клятву вернасці даю:
Рана ўстану, позна лягу,
Шчодрасць дам табе сваю.
Зазвінелі і запелі
Словы мілае тады:
— Абвянчаем на вяселлі
Кучаравыя гады!
Абвянчалі! Дагадзілі
Кожнай скрыпчынай струне...
Мо запросяць на радзіны
Маладзёны і мяне?