Дарогамі — блізкаю, дальняй,
Іду, ахінуўшыся ў вецер.
Яшчэ не настаў развітальны,
Засмужаны хмараю вечар.
Не поўдзень, але і не поўнач
Майго пасталелага веку.
І сонца, і зоркі, і поўня
Мне свецяць. А што чалавеку
Ў дадатак да гэтага трэба?
Хіба што хоць крыху натхнення
Ды луста заечага хлеба,
Ды клопатаў добрая жменя.
Здаецца, усё гэта маю,
Не трапіў яшчэ ў небяспеку.
Я сувязь жывую трымаю
З падзеямі нашага веку.
Нудоты, журботы слязіну
Гатовы я шчырасцю сцерці.
Памру, а Радзіме пакіну
Жывыя праменьчыкі сэрца.
Няхай не пагаснуць ніколі
У сэрцах маіх пабрацімаў.
Не трэба мне іншае долі,
Не трэба мне лепшай Радзімы.