Ад ганка, ад плота старога,
Дзе кожная жэрдка згніла,—
За вёску пабегла дарога,
Дарога мяне павяла
Праз вецер густы і духмяны...
У ім быў настой канапляны,
Пракосаў завялых душок...
Шаптаў я: — Бывайце, Хатляны,
Да стрэчы, зязюлін барок!
Іду, як гаворыцца, ў людзі,
Пакінуць хачу добры след.
За гэта ж мяне не асудзіць
Ні дзядзька чужы, ні сусед.
— Няхай паблукае па свеце,—
Прамовіць якісь дабрадзей...
Быліны і казкі мне вецер
Прыносіў ад мудрых людзей.
Легенды і песні не ў кайстру —
Складаў іх шаноўна ў душу.
З таго ўжо няблізкага часу
У сэрцы агеньчык нашу.
Пакуль ён у сэрцы іскрыцца,—
Не згасне напал ад тугі...
Прыйшоў я Крамлю пакланіцца
І вам, наш Ільіч дарагі.
Такі вы адзіны, адзіны,
Любімы на ўвесь белы свет.
У вашай душы ўся Радзіма,
Святло найвысокіх планет.
Ваш розум, як сонца, нам свеціць,
Праменную яснасць дае...
І неба, і сокал, і вецер,
І сонца, і зоркі — мае!
Няспынна, нястомна ісціму
Да яснага Берага я...
Направа, налева — радзіма,
Ад краю да краю — мая!
Радзімай маёй ганаруся,
Яна ў маім сэрцы жыве.
Шлю нізкі паклон з Беларусі
Расіі і роднай Маскве.