Петрусю Броўку
Кажу я: — Не трэба журыцца:
Акрылены сілы твае,
Твая чараўніца-крыніца
Жывое натхненне дае.
— А трэба мне поўная рэчка,
Яе глыбіня і напор.
Крыху заімшэла гняздзечка,
Дзе вывеўся першы мой твор.
— А твор твой жыве, не загінуў,
А крыж не сумуе над ім.
Уцеху і радасць пакінуў
Твой першанькі ў сэрцы маім.
Гаворыць ён:— Гэтага мала.
Ты ўсё пра мяне, пра сябе!
Мне трэба, каб ветразем стала
Натхненне маё ў барацьбе
За праўду высокага зместу,
Каб сонцам тварэнне было,
Каб з нашай граніцы ад Брэсту
Сусвету руку падало!
Пытаю: — А ў чым жа загвоздка?
Працягвай сусвету руку!
Адказваў: — Даспела палоска.
Вядома, табе, дзіваку?
На гэтым спынілася спрэчка,
Сказаў яму: — Будзь жа здароў!
Яшчэ і старое гняздзечка
Народзіць радкоў-песняроў.
Яшчэ не сышоўся свет клінам.
І хоць пасівелі гады —
Твая не пажухла каліна,
Твае не пажоўклі сады.
Яшчэ ты ці позна, ці рана,
Ці сонейка захад, ці ўсход —
Шчыруеш, працуеш старанна,
Натхненне вядзеш у паход.
Сказаў ён: — Яшчэ пашчырую,
Радкамі вясну ўскалышу!..
Ягоную кнігу бяру я,
А кніга бярэ за душу.