Ціха явар з калінай
Шапталі над рэчкай,
А хлапчына з дзяўчынай
Абдымаўся сардэчна.
Вечароваю зоркай
Заручалі каханне.
І салодкім, і горкім
Іх было развітанне.
— Ты ж вяртайся,— прасіла,
Мой харошы, мой любы...
Да крыві закусіла
Перасохлыя губы.
Гаварыў ён дзяўчыне:
— Не гаруй вельмі ў скрусе.
—Бой закончу ў Берліне,
Зноў дадому вярнуся.
З батарэйнага грому,
З перуновай бамбёжкі
Да бацькоўскага дому
Не знайшоў ён дарожкі.
Куля хлопца зваліла
У траву русым чубам...
Да крыві закусіла
Ў горы дзеўчына губы.
Ціха явар з калінай
Шапаталі над рэчкай:
— Хто ж агорне дзяўчыну
Сваёй ласкай сардэчнай?