Зашумела дуброва:
— Выклікаю вясну!
Парыкала карова:
— Хопіць зімняга сну!
Дай траву, лугавіна,
Я іду за сяло.
— А яшчэ жураўлінай
Песні тут не было.
— Мне не трэба іх песня,
Трэба мне мурава.
— Першы громік хай трэсне,—
Дык падскочыць трава;
Гром пагрукае ў бубен,
На траву пазаве.
— Што ж? Пакласці мне зубы
Пад страхой у хляве?
Разгарэлася спрэчка
Не на жарт, усур’ёз.
— Хопіць! — кажа ім рэчка.—
Мой зацьвіў вербалоз.
Кліча ён жураўліны
Пералёт да сябе...
І маўчыць лугавіна,
І карова скубе
Маладзенькую траўку,
Што не ўхопіш касой.
Хай ідзе на папраўку
Траўка з першай расой!
Малака дасць карова,
З кубкаў вып’еце вы...
Пагукала дуброва:
— Добры дзень, журавы!