Людзі кажуць:
— Пад ляжачы камень
Нават і вада не пабяжыць...
Давялося ўласнымі рукамі,
Напінаўшы жылы, як гужы,
Уздымаць пласты на чорных лядах,
На пустэчы, гліне і жарстве,
Каб яны цвілі вясновым садам,
Каласамі, кветкамі ў траве.
Паглядзіце: мы звярнулі горы,
Калі ўсёю сілай наляглі.
Памаглі нам дужыя маторы,
Пяцігодкі нашы памаглі.
Захачу — выходжу ў сад вясёлы...
Лапушысты сад мой, беластволы,
Яблыкі як грудкі снегіроў.
І, здаецца, мне гавораць пчолы:
— Еш мядок наш, братка...
Будзь здароў!
Захачу — іду паціху ў жыта,
А яно шуміць, яно заве.
Цёплы, дробны дожджык, як праз сіта.
Праз хмурынку сінюю плыве.
Захачу — іду на хвойны ўзгорак,
Пахне тут смалою і карой...
Мне бліжэй да сонца і да зорак.
Іх магу пакратаць я рукой.
З вышыні маёй відаць далёка,
Бачу стужкі рэчак і дарог...
Марс глядзіць сваім чырвоным вокам.
Ён не бог вайны.
Ён міру бог.