Дубку малому з жолуда прабіцца
Было патрэбна тут,
узняць чубок.
І мне тут
давялося нарадзіцца,
Пусціць карэнні,
нібы той дубок.
Ён рос і рос.
Да сонца чубам вылез
З глухмені —
цёмных елак і ляшчын.
І я ў глухім,
лясным
закутку вырас,
У нас і край адзін,
і лёс адзін.
Яго зямля карміла
і паіла,
Таксама гадавала і мяне;
Яго вайна жалезам
не разбіла,
Яна мяне таксама малаціла,
Таксама ацалеў я на вайне,
Бо нам зямля дала
такую сілу —
Пярунная навала не сагне!
Мы нашу сілу,
мужнасць
і натхненне
Перададзім і дочкам,
і сынам.
Яны яшчэ мацней,
глыбей
карэнні
Тут пусцяць у зямлю
на радасць нам.
І нашай змене
сцяг высокі несці
У шчасце поўнае,
у ясны свет.
А бурам
І віхурам
не замесці
Ні наш,
ні новых пакаленняў след.