І сцяжынку, і дарожку
Пратаптаў ён у бары...
Пад вярбой, на сумным ложку,
Паміраў ляснік стары.
Да яго прыйшлі суседзі,
І ляснік прыйшоў другі.
Кажа:
— Ўстань, у лес паедзем.
Падымайся, дарагі.
Спахмурнелі ўжо мядзведзі
Ад пажоўклае тугі.
Там хваіна і яліна
Ўсохне ад нуды-бяды...
— Дык чакае ж дамавіна,
Хай плыве ў труне туды.
— Хто там?
Чую лесагуба.
Ты чаго тут, ягамосць?
Не, яшчэ не даў я дуба,
Пажыву табе на злосць!
Ён падняўся ціха з ложку,
Кволенькі,
сівы,
стары.
— І сцяжынку, і дарожку
Пратапчу яшчэ ў бары.
Запрагай!
У лес паедзем!..
Пакацілі ад сяла!
Гаварыў сусед суседзям:
— Сілу злосць яму дала.
А другі інакш мяркуе,
Робіць вывады свае:
— Добра лес даўно вартуе,
А таму ён і ратуе,
Сілу лес яму дае.