Мароз!.. Сініца да сялібы
Ляціць. Ёй холадна было...
— Чок-чок! —
Малая дзюбка ў шыбу,
Па шыбе чыркнула крыло.
— Ты, дзядзька, спіш?
— Не сплю. Я чую.
Заходзь! У хаце пад’ясі.
— Я пад страхою заначую,
Ты канапель мне прынясі.
— А хлебных крошак?
— Дай і крошкі!
— А проса?
— Проса я люблю!
Я пад страхой пабуду трошкі,
Пагрэю дзюбку, крылцы, ножкі...
— Пабудзь. Пагрэй. Я накармлю.
І накарміў! І пад страхою
Жыла сініца да вясны.
І нават позняю вясною
Не паляцела ў шум лясны.
Чаго ляцець? Сваё гняздзечка
Звіла сініца. Супакой...
Даспелі, вывелі яечкі
Сінічак шустрых пад страхой.
Ляталі дружна, калі гаркнуў
Мароз: —Прыйшоў вас асяніць!..
За Новы год я выпіў чарку,
Другую чарку за сініц.
Ажно яны павесялелі,
З бярозы ўбачыўшы мяне.
Пасля ў гняздо яны ўляцелі:
— Ціў-ціў! Мароз нас не кране!
І не крануў. І пад страхою
Цяпер ужо гняздзечкі тры...
— Жывіце дружнаю сям’ёю,
Мае сябры і песняры!