Паплыў, паплыў шнурок да гаю...
Каго такое не кране?
— Куды? Спыніцеся! —
гукаю.—
Зімуйце, гусі, ў будане!
Жылі лясныя ў ім салдаты,
У ім прытулак быў і мой.
Сказаў гусак мне стараваты:
— Даўно пакончана з вайной!
Даўно вайна адгаласіла,
Скасілі гора і бяду.
Пакуль у крылах спрыт і сіла —
За мора шнур свой павяду!
Зноў прыляцім сюды вясною,
Вяселлі нашы справім тут...
Сваёй прывабнасцю лясною
Гусей атуліць родны кут.