Яшчэ мяне дарога кліча,
Хоць я цяпер немалады.
А сонечны гадзіннік лічыць
Мае гады,
Як жалуды,
Якія восенню даспелі
На дубе ў кроне залатой.
Мне салаўі яшчэ не спелі
Апошняй песні над ракой
У ціхім шолаху ракіты,
Дзе пахне мёдам свежы стог.
Ужо нямала перажыта,
Нямала пройдзена дарог
З табою, матухна-Радзіма,
На сцежках нашыя сляды...
Адлічвай, сонечны гадзіннік,
Мае наступныя гады,
Надзеі, клопаты, трывогі,
Хаду няспынную падзей.
У свет, у новыя дарогі
Гадзіннік сонечны вядзе;
Вядзе ў зіму, вясну і лета,
У восеньскі даспелы сад...
Праменні — стрэлкі, а планета
Гадзіннікавы цыферблат.