Нехта клямкаю паляскаў...
Пагляджу, праверу.
— Хто там?
Кажа:— Калі ласка,
Адчыні мне дзверы.
Сінявокі, кучаравы,
Вельмі зухаваты...
— Ну, заходзь,
як маеш справу,—
Запрашаю ў хату.
Усміхнуўся светлалобы:
— Ды прыйшоў прызнацца:
Ты і я — адна асоба,
Я — тваё юнацтва.
Пазнаеш?
Прайшло нямала
Часу з маладосці...
Быў я рады:
завітала
Маладосць у госці!
Узляціць ён к сонцу першы,
Як шпак на бярозу.
Не стамілі ж яго вершы,
Не стаміла проза.
І ваенная дарога,
Яшчэ вельмі маладога,
Не магла дазвацца...
Каля роднага парога
Я абняў юнацтва.
Хай бы гэтае спатканне
Ў яве адбылося.
А чаму ж?
Яшчэ не вяне
Даспелая восень!