На ігліцах елкі павуцінне —
Сетачка танюсенькая, белая;
На пажоўклай, стомленай рабіне
Ягады чырвоныя, даспелыя.
Ціха ахінаюць неба просінь
Белыя хмурынкі, нібы лебедзі;
Валачэ нажыткі ў сёлы восень,
Нібы рыбалоў уловы ў невадзе.
За кляновы стол на лаву села
Восень шчодрай, важнай гаспадыняю;
Кліча хлебаробаў на вяселле,
Іх частуе хлебам і вяндлінаю,
Медавухай, півам і гарэлкай.
А чаму ж? Нягрэшна выпіць чарачку.
Закусі хапае. У талерках
Мёд і свежы сыр, а ў місках скварачкі.
А пасля нас восень запрасіла
На радзіны. Мы прыйшлі дружынаю...
Дай дарогу! Крочыць наша сіла,
Згуртавана воляю адзінаю.