Што ж... Бяруць сваё гады:
Скроні пасівелі.
Хай сабе тае бяды —
Быў бы край мой малады,
Толькі б не старэлі
Вёскі, сёлы, гарады
Ды каля аселіц
Салаўіныя сады пчоламі гудзелі;
Хай бы быў такім уздым —
З-пад абцасаў сіні дым
На кожным вяселлі;
Падымалі б шчыры тост —
Бунтарнае піва —
За дзяржавы нашай рост,
За жывое дзіва.
Не бяда, што пакрысе
Пасівелі скроні,
Ён мяне яшчэ нясе,
Акрылёны конік.
Гэты конік — хоць куды,
Ён — мая апора...
Быў бы край мой малады,
Мне цішэць не сорам,
Бо ўжо сталыя гады
Узышлі на ўзгорак.
І сягоння бачу я,
Што было, што будзе...
Радасць ясная мая —
Родны край і людзі.