Ён стаяў на покуце, кляновы,
Са шчарбінкамі, старэнькі быў,
Але хоць шчарбаты, хоць не новы —
З намі ён дружыў
І нам служыў.
Ставіла на ім, бывала, маці
У мундзірах бульбы чыгунок,
Слалася на сцены, на палаці
Пара цёплая, нібы дымок;
Хрумсткія гуркі там пахлі кропам,
Лісцямі дубовымі — расол.
І нязменны быў у маці клопат,
Чым яшчэ аздобіць бедны стол;
Раніцой святочнаю аладкі
Нам, бывала, з печы дастае,
Не было вялікага дастатку,
Не было раскошы на стале.
Толькі на вялікдзень, на каляды
Не журбоціўся, крывы, стары;
Весяліўся, быў ён вельмі рады —
Хоць ты ў карагод яго бяры.
Калі ж хто памрэ,— дык, небарача,
Мне здавалася, і ён заплача,
У бядзе прыгорбіцца ён сам...
З дзён маленства стол кляновы бачу:
Ён мне першы вершык напісаў.