Пагукалі сенакосы
Раным-рана, на зары:
— Ці гатовы вашы косы,
Дарагія касары?
— Косы нашыя — касілкі,
У касілцы конь — матор.
Калі выплывуць асілкі —
Нізка кланяецца бор!
Копы, сонейкам абвіты,
Лягуць хуценька ў тарпы.
Зашумела ў полі жыта:
— Жнеі, дзе вашы сярпы?
— Нашыя сярпы —
камбайны,
Серп стары аджыў свой век.
Нам пажнуць камбайны
дбайна,
Абмалоцяць, а ў засек
Грузавік нам умалоты
Шчыра, хутка адвязе!..
Запыталася балота:
— Хто капаў маёй лазе
Гэту доўгую магілу,
Што ваду ў раку вядзе?
Я сказаў: — Машынаў сілу,
Шчырасць мудрую людзей
Акрыліла наша доля,
Азарыў дваццаты век.
Як ніколі, як ніколі
Ўсемагутны чалавек!
Там, дзе трэба, зверне горы,
Правядзе ў пяску раку;
Стануць гузікамі зоры
У ягоным пінжаку!