У дуброве вецер свішча,
Выбягае ў поле.
А там свежае іржышча
Ветру ногі коле.
Ён жа босы, ён не ў ботах,
Да кален штаніны.
Скочыў вецер у балота,
У куст камарыны.
Там самота
І нудота рыжай імшарыны;
Там на купінах бярозкі
Сумныя, крывыя.
Вецер кінуўся да вёскі,
Каля весніц вые:
— Прапусціце ў сад пчаліны,
—Адчыніце дзверы!
Натрасу вам садавіны,
Яблыкаў і бэраў.
Пакланіўся вецер нізка
Чалавеку ў ногі...
— Ну, заходзь, заходзь, вятрыска,
—Адпачні з дарогі;
Адсапіся ды за працу,
Парабі на славу.
Падсушыць нам трэба, браце,
На гумне атаву;
Адгані вунь тую хмару
Ад гумна ў балота.
Дам штаны табе, таварыш,
А таксама боты.
Пройдзеш смела па іржышчы,
Ног тваіх не ўколе...
Каля хмары вецер свішча,
Гоніць хмару ў поле;
На балота цягне хмару
За чорныя косы...
З добрым ветрам кашу зварыш,
Друг надзейны і таварыш
Вецер шматгалосы.