Калі я гаротніка ўбачу,
Калі ён марнее ў журбе,—
Дык сэрца маё горка плача,
Душу маю смутак шкрабе.
Пакутуе друг — я пачую,—
Дык сам у пакуце стаю,
Забраць яго жальбу хачу я,
Аддаць яму ўцеху маю;
А хай жа лягчэй яму будзе,
Хай боль не сціскае грудзей...
Людзі! Шаноўныя людзі,
Агортвайце шчасцем людзей;
Дарыце ім радасць і ласку,
Узлёт і запал малады,—
Дык нават зімой лютай
краскі
Жыццё нам падарыць тады.