— Ажно брыдка глядзець! —
Кажа жонка мужу.—
Спіш, ляжыш, як мядзведзь,
Хоць і гэткі ж дужы!
— Дык зіма ж на двары,
Снежная пароша.
— Во сякера. Бяры!
Пазнаёмся ў бары
З ёлачкай харошай.
— Дык сама ж ты — ого!
Ёлачка-калючка!
Абдымаць жа каго
Будуць твае ручкі?
Хай ялінкі чубок
Калыша сняжынку.
— Не жартуй, лежабок,
Прынясі ялінку!
Не на жарт, усур’ёз
Пачалася спрэчка...
Ён пайшоў. Ён прынёс.
— Вазьмі, перапечка!
— І вазьму! А чаму ж?
Сонцам заіскрыцца!..
Не мядзведзь — добры муж! —
Хваліць маладзіца
Мужанька-дабрака.
— Ёлачку я маю! —
І пяшчотна рука
Шыю абдымае
Як даўней, як тады,
У юнае лета,
Калі быў малады,
Як ёлачка гэта;
Калі дзеўчыне нёс
Кветкі і зімою,
Калі зорку з нябёс
Зняць хацеў рукою
Не сабе, для яе,
Роднай і харошай!..
Зноў бярэзнік пяе
Над свежай парошай
Сёння зноў, як тады,
Даўняю зімою,—
Шчыра год малады
Туліцца шчакою
Да яе, да яго,
Шчырае спатканне.
Не пагаснуў агонь
Дружбы і кахання!