Ён жыве ці не жыве?
Дзе, лайдак, блукае?
А хто ж мяне пазаве,
А хто ж пагукае
Зажынаць і дажынаць
Даспелае жыта?
Прачакала тыдняў пяць,
Дзе ж ён, валакіта?
Адлучаўся на дзянёк,
Дзе ён прападае?
Мо прыліпнуў да дзявок?
Сама ж маладая!
І люстэрачка ўзяла,
Сябе паглядзела.
— Ну, такая ж, як была,
Я ж не пастарэла.
Акуратненькі насок,
Васілёчкі — вочы.
Толькі белы валасок
У касу мне ўскочыў.
Праганю яго з касы,
Гэта ж лёгка вельмі.
— Не калеч мае красы,
Пасівелы шэльма!
Волас вырвала: — Акыш! —
Выгнала на дворык...
Муж у хату: — Ты не спіш
Да світальных зорак?
Узлавалася яна,
Злосць дала ёй сілу.
— Хай бы ўжо мяне труна
Занесла ў магілу!
— Што з табою?..
— Не, дазволь
Выказацца ўволю.
Дзе ты быў?
— Шукаў я соль.
— Дакапаўся солі?
— Дакапаўся! Рады я.
Солі ў нетрах многа.
Чуеш, родная мая?..
Мужа дарагога
Прыхінула, абняла.
— Што з табой, Параска?
— Твая соль мне аддала
Шчырасць твае ласкі!
Зноў люстэрачка ўзяла,
Сябе паглядзела:
— Ну такая ж, як была,
Я ж не пастарэла!