Стаіць самотная жанчына,
А лісце жоўклае: шу-шу...
Чырвоным полымем рабіна
Не грэе сумную душу...
— Адпусціш, можа, дамавіна
Майго любімага?..
Прашу.
А хай бы ўбачыў неба просінь
Ды жураўліны Млечны Шлях
А хай бы мілы мой увосень
Садамі спелымі прапах...
Шаптала, хоць і разумела:
Не выйдзе ён на белы свет.
Нібы магіла, анямела,
Пайшла паціхеньку, а ўслед
З ляшчын каціліся арэхі
І па лістах, і па траве...
Была ў жанчыны толькі ўцеха
Жывому — жыць! Яно жыве!
Яно рунее ў жытнім полі,
Яму — расці,
Яму — цвісці!..
А ёй з удовінаю доляй
Далей ісці,
Далей ісці!
І гэтак шлях жанчына пройдзе,
Як шмат няўцешаных удоў.
Яшчэ ж не вечар, толькі поўдзень
Яе жыцця, яе гадоў.
Яшчэ ж яна не пасівела,
На твары сумным, пахуднелым
Няшмат маршчынак у яе...
Чаму ж мне ў сэрцы зашчымела,
Чаму ж паветра нестае?