Калі змаруся я ад пустазвонства
Падліз, што ў вушы праз вякі гудуць,
Мне хочацца, як сон пры бляску сонца,
Жыццё прыпомніць, ў твар яму зірнуць.
Нязванае, ўвяло яно няўхільна
Ва ўсе падзеі густ вялікіх спраў:
Я іх не выбіраў, не ў нервах сіла,
Што я не прагнуў іх, а прадчуваў.
І вось часіна будаўнічых планаў
І зноў зіма, І вось чацверты год.
Жанчыны дзве, як водблеск лямп «Святлана»
Гараць, блішчаць сярод яго турбот.
Мы ў будучым, кажу я ім, як ўсе, хто
Жыў гэтым часам. А калі з калек,
Дык усёроўна: коламі праекта
Нас пераехаў новы чалавек.
Калі-ж не знойдзецца ад смерці сродкаў,
Дык час яшчэ свабодней пабяжыць
Удаль, куды другая пяцігодка
Працягвае тэзісы душы.
Тады не трэба плакаць і журыцца,
Клянуся слабасцю застацца ў вас.
А моцныя зарок далі пазбыцца
Апошніх ран, апанаваўшых нас.