Навошта ты, дождж,
так шчодра поіш сухую траву,
якой ужо ўсё роўна паміраць?
Навошта ты, сонца,
так шчодра размалёўваеш кляновае лісце,
якому ўсё роўна падаць у гразь?
Хоць ён і хаваецца ў тумане,
саламянымі нагамі
ціхенька ступае па зямлі,
цяпер
я так востра адчуваю,
як імкліва бяжыць ён, час.
Абсыпалася насенне крываўніку.
І цяпер гэтая незаўважная амаль былінка
чакае снегу,
які накрые ўсё,
апрача яе.
Ва ўсім полі
толькі адна яна будзе ўзнімацца над снегам
і ўяўляць сябе
Непераможнай.