Славацкая балада
За Сцюдзёным вадаспадам
на зялёнай паланіне
сабіралася на раду
братчыкаў дружына.
Па гарах паўзлі туманы,
засланялі хмары сонца.
— Хто ў нас будзе атаманам —
бацькам нашым, «водцам»?
— Няхай Петра верхаводзіць,
мы яму ўсе верым!
Петра шапку зняў:
— Я згодзен.
Дзякуй за давер’е,
за давер’е, за пашану,
за добрае слова.
Буду вамі атаманіць,
ды з адной умовай.
Гучнае імя звычайна
выбіраюць атаманы,
каб яно сваім гучаннем
люд на бітву падымала.
Я ж з радзіны працавітай,—
быў і буду Аксамітам.
Грознае імя звычайна
выбіраюць атаманы,
каб яно сваім гучаннем
жах тыранам наганяла.
Ці ж мне славіцца бандытам?
Быў і буду Аксамітам.
Звонкае імя звычайна
выбіраюць атаманы,
каб яно сваім гучаннем
волю вольную ўслаўляла.
Не хачу стаць знакамітым,—
быў і буду Аксамітам.
— Як ты хочаш называйся,
хоць гаршком гліняным,
толькі ў бой вядзі на панства,
будзь нам атаманам.
Чужаземцы і магнаты
на зямлі лютуюць,
край рабуюць, паляць хаты
і дзяўчат гвалтуюць.
Плачуць сіраты і ўдовы,
у ярме — сяляне...
Топча вораг нашу долю,
веру нашу ганіць.
Больш цярпець прымус не хочам,
час расплаты блізкі.
Кажуць, едзе ўжо ў Лявочу
біскуп каталіцкі:
з Кракава праз Піяніны,
у чорнай карэце...
Добра ў Чортавай цясніне
мы яго «прывецім»:
Аксамітавай пятлёю
за каўнер сутаны,
пад асінаю сухою...
Будзь нам атаманам!
Будзь нам бацькам,
будзь нам «водцам»,
светлай галовою!
— Слухайце каманду, хлопцы!
Па конях! За мною!
Прысягала атаману
братчыкаў дружына.
І спаўзалі з гор туманы
ціхія ў даліну.