У нашым родзе не было паэтаў.
Ганяў плыты мой прадзед па Дняпры,
цераз парогі, дзесь аж пад Херсон,
там кавуны, казаў, ляжаць, як горы.
А дзед цяслярыў, хаты будаваў,
карміла яго вострая сякера.
І толькі бацька рамяства не ведаў,
ён прыкіпеў навечна да зямлі,
вучыў мяне араць і жыта сеяць,
аберагаў заўсёды ад спакус —
шукаць за морам хлеба дармавога
і ўжо, крый божа, скамарохам быць —
іграць на скрыпцы ці вадзіць мядзведзя...
Чаму ж я не паслухаўся яго?!.
На кропельку не веру я паэту,
які ў сталіцы звіў сабе гняздо,
жыве ў раскошы, смачна есць і п’е,
а ў вершах плача па жыцці сялянскім:
«Ах, як мне цяжка без асін, бяроз!..
Я ўсё аддаў бы, каб паспаць на сене,
паслухаць пеўня спеў і рык цялушкі
ды басанож прайсціся па расе...»
Хлусня! Прытворства! Ён і ў роднай вёсцы
сярод людзей руплівых, працавітых
не знойдзе ўжо ні блізкіх, ні радні;
у пустаце — між небам і зямлёю —
не зможа напісаць радка жывога,
які б узрушыў душы чытачоў.
Няшчасны той паэт, што прагне славы,
на п’едэстал дзярэцца пры жыцці,
перад люстэркам лаўравы вянок
да галавы парожняй прымярае;
не якасцю, а колькасцю радкоў
да класікаў імкнецца дацягнуцца;
не глыбінёю думак, а шматслоўем
стараецца прывабіць чытача.
Раздзьмухаўшы агонь душы пыхлівай,
сябе ўяўляць ён геніем пачне,
зазнаецца, да крытыкі аглухне.
Смакуючы свае пустыя вершы,
ён з цягам часу так прытупіць густ,
што не адрозніць мёду ад гарчыцы.
Прыціхніце, гарластыя паэты,
майстры бяздумных вершаў і паэм,
і ў цішыні падумайце пра лёс
тварэнняў вашых — дзетак-немаўлятак.
Вы спавілі іх туга ў каленкор,
далі праз меру гучныя імёны;
адно забылі — навучыць змагацца,
нагамі цвёрда па зямлі хадзіць.
Нікому не патрэбным мёртвым грузам
ляжаць яны, як муміі ў грабніцах,
на пыльных стэлажах бібліятэк.
Рамеснікі, зляпілі толькі цела,
а не змаглі ў яго душу ўдыхнуць —
вы называцца творцамі не варты!