Кажуць, Айвазоўскі штылю не любіў,
кажуць, быў заўсёды шторму верны,
і, калі прыбой у скалы біў,
не сядзелася яму ў майстэрні.
На пустынным беразе мастак
чараўніцтвам нібы захапляўся:
надаваў Нептуну тайны знак —
выклікаў «Лятучага галандца».
І «Галандзец» праразаў туман,
ветразь надзімаў, імчаўся з даляў
і, каб звесці жывапісца ў зман,
то ўзлятаў,
то патанаў у хвалях.
Што страшней на моры: глыб ці мель,—
Айвазоўскі ведаў дасканала
і жадаў, каб прывід-карабель
устаяў перад дзевятым валам.
Толькі ці ж магчыма ўтаймаваць
непрыкаяны разгул стыхіі,
папярэдзіць,
адхіліць,
стрымаць,
пераняць
трагедыі людскія?
Мора Чорнае!
Адвечны неспакой —
ураганы,
штормы,
шквалы,
смерчы...
Вы спакон вякоў натхнялі мастакоў,
хвалявалі чулыя іх сэрцы.
Сёння — штыль,
і бухта, як трумо,
адбівае чысціню блакіту.
На пленэры ўроссып і гурмой
дэманструюць спрыт свой мастакі тут.
Ім карціць наш дзень намаляваць
залацістым,
светлым
і прыгожым...
Ды каго ўсхвалюе ціш і гладзь?
Ды каго бязвоблачнасць ўстрывожыць?
Кажуць,
Айвазоўскі штылю не любіў,
кажуць,
быў ён толькі шторму верны,
і, калі прыбой у скалы біў,
не сядзелася яму ў майстэрні.