Даўно я не баюся цемнаты,
магу ісці парою беспрасветнай
адзін праз грэблю сцежкай
ледзь прыкметнай,
на могілкі і ў дзікі лес густы.
Баюся чалавечай глухаты
да радасці і да бяды суседа,
баюся і ашчады ненаеднай
і паказной няшчырай дабраты.
Вядома ўсім, што прывыкаюць вочы
да самай непрагляднай цемры ночы,
і вушы, згодна прымаўкі старой,
зжываюцца з ліслівасцю, хлуснёй.
Але душа ніколі не захоча
змірыцца з пустатой і чарнатой.