Іду ў вясну,
нібы ў бацькоўскі дом
вяртаюся з дарогі дальняй.
Іду не госцем,
а гаспадаром
сваіх турбот,
лакальных і глабальных.
Іду ў вясну,
у сонечны прыбой,
іду ў сваю штодзённую работу,—
у мора так
выходзіць кітабой,
надзеўшы робу і цяжкія боты.
Іду ў вясну.
І сонцу б’ю чалом.
Іду ў вятры,
пад хмары дажджавыя.
Няхай грыміць над галавою гром:
іду ў вясну —
сваю стыхію!