Я за славай не ганюся,
бо не той ужо узрост.
Нейк дадому дабяруся
ці акольна,
ці наўпрост.
Час бяжыць, яго не спыніш,
і не вернеш больш вясны,
засталіся дні, гадзіны...
Дык навошта мне чыны,
віншаванні,
шанаванні —
каб мяне яны гнялі?
Вольным быць і на змярканні
ох, як добра на зямлі!