Згарэла датла
залатая казка восені,
апаў на дол
яе шэры попел,
яго растварылі дажджы,
і глеба ўвабрала ў сябе гэты раствор.
А дым
хацеў узняцца да неба,
стаць воблакам,
але не здужаў
і зноў апусціўся,
поўзаў па лагчынах туманам,
пакуль не з’елі яго замаразкі.