Над Сеніцай — дрыжыць шкляны блакіт,
напалены пякучым летнім сонцам,
а ты ідзеш,
паставіўшы каўнер,
нібыта
ў твар сячэ
асенні дождж са снегам.
Нічога тут фальшывага няма.
Цябе, напэўна,
скульптар добра ведаў:
ты не любіў
адлежвацца ў цяньку,
настойліва ішоў
да мэты яснай.
Ішоў не да народа —
разам з ім.
Народу без паэта цяжка быць.
Паэту без народа — не адбыцца!