На моры не бывае цішыні...
Гайдаецца зялёнае бязмежжа,
карункі вяжа з пены беласнежнай.
Па грэбнях скачуць водбліскі-агні.
Калі плывеш па роўнядзі мярэжнай,
цвярозымі вачмі пад кіль зірні,—
і ўбачыш, як у цёмнай глыбіні
віруюць сілы вольніцы мяцежнай.
Яны збяруць у гурт свой дзікі хмель,
знянацку ўдараць у абшыўку шквалам.
Па швах аж затрашчыць
твой карабель,
узняты на дыбы дзевятым валам.
...А заўтра хвалі подыхам апалым
яго, як трэску, выкінуць на мель.